Een Rwanda update

Hoi iedereen in dat goed geregelde Nederland!

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; de studie is nog steeeeds niet begonnen! We zouden op 2 april starten, maar het geld was nog steeds niet toegezegd en voorschieten was geen optie (ik zou het dan waarschijnlijk niet meer terugzien). Gelukkig ben ik hier nog net op tijd achter gekomen om een visum te kunnen regelen en nog mee te kunnen gaan naar Burundi dat weekend!

Vorig weekend dus een super weekend gehad in het buurland, met ook veel uitdagingen: Er waren geen bustickets naar Bujumbure meer, dus een bus naar een plaats dichtbij de grens genomen. Vanaf daar een taxi naar de grens en op de grens bleken ook alle bussen vol te zijn, dus daar weer een andere taxi moeten nemen voor de laatste 2 en half uur. Dat werd een spannende rit, waarbij we wel 4 bijna ongelukken hebben gehad! Verder was benzine nog maar verkrijgbaar bij 1 tankstation, dus je begrijpt: enorme rijen, complete chaos en max 20 liter per persoon. Vanwege de veiligheid werd het sterk afgeraden om in het donker nog op straat te zijn, wat extra stress met zich meebracht (om 18:00 uur is het echt donker). Uiteindelijk is het maar 1 dag gelukt om voor het donker thuis te zijn, maar er is niks gebeurd gelukkig. Ook om daar aan geld te komen is een uitdaging, bij veel banken was het geld simpelweg op! Bijzonder om te zien dat er zo’n groot verschil zit tussen de landen. Zodra je de grens over gaat word je omringd door straatkinderen die je overal in Burundi tegenkomt. Ook wordt er veel meer gebedeld en is alles veel minder georganiseerd, zo werd er nauwelijks gecontroleerd toen je Burundi in ging, maar toen we terug naar Rwanda wilden, werd alle bagage bekeken en ook de temperatuur opgenomen, voor ebola preventie. Verder moesten we in Burundi een keer wachten omdat de straat afgesloten was door de politie. Dan doe je je raampje open en is het enige wat de politie agent van je vraagt: Heb je een Amstel biertje voor me? Nou eh, nee dus. Maar we mochten er gelukkig toch gewoon door! Zaterdag heerlijk gezwommen en aan het prachtige meer gelegen en zondag naar mooie watervallen gegaan in een prachtige omgeving en nog een stukje van de Paasmis kunnen bijwonen.

Inmiddels heeft wel het eerste deel van de studie plaatsgevonden: De focus groep discussies. Ondanks dat ik er geen woord van verstond heb ik er toch veel van geleerd. Zo verwacht je dat een gezondheidscentrum schoon en fris is, maar bij de meeste rook het meer naar een koeienstal! Ook werd mijn geduld weer aardig op de proef gesteld, dan zouden we bijv. om 8 uur vertrekken en werd het rustig 11 uur voordat we weggingen en wat daar de reden nou precies voor was...? Om de tijd in te halen wordt er vervolgens gewoon achter elkaar doorgewerkt zonder eet of drink pauze! Ik snap niet hoe die mensen dat hier doen, die kunnen gerust een hele dag niet eten of drinken. Ik functioneer op een gegeven moment niet zo goed meer... Daarnaast hebben we 1 dag 3 uur lang op onze chauffeur moeten wachten (nog steeds geen idee waarom), vervolgens 2 uur gereden en 10 km voor de bestemming om moeten keren. De weg was te slecht omdat het de hele ochtend keihard geregend had en de 4x4 wiel aandrijving het niet bleek te doen. Maar van alle gesprekken zijn we wel wat wijzer geworden en je hoort de meest rare dingen. Zo hebben de mannen het hier in het huishouden voor het zeggen over het geld (ook als de vrouw dit verdient) en gebeurt het regelmatig dat er geen eten is voor moeder en kind, maar dat de vader gewoon geld uitgeeft aan bier! Daarnaast zijn er vaak conflicten binnen het gezin, wat invloed heeft op de borstvoeding. Die conflicten gaan vaak over het feit dat veel mannen er meerdere vrouwen op nahouden. Het is echt onvoorstelbaar hoe de mensen daar leven. Ze werken voornamelijk op het land en eten alleen wat daar verbouwd wordt, wat vaak dus een heel eentonig dieet is. Geld hebben ze nauwelijks en ze waren dan ook heel erg blij met de vergoeding die ze kregen door mee te doen aan het onderzoek (2 euro!).

Verder ben ik natuurlijk nog op safariweekend geweest, waarvan jullie al mooie foto’s hebben gezien op facebook. Het was echt prachtig, superveel gezien en zelfs de olifanten, die toch heel moeilijk te spotten zijn. De chauffeur was wel erg bang, toen we omringd bleken te zijn, aangezien hij al 3x eerder was aangevallen door olifanten! Gelukkig bleef de enorme mannetjes olifant rustig vlak langs de weg staan, zodat wij weg konden. Voor nijlpaarden daarentegen: de op 1 na meest dodelijke dieren van Afrika (nr. 1 is de malariamug), was de chauffeur niet bang voor: hij ging gerust de autoband even verwisselen voor een stel hippo’s! Ook heb ik nog de staart van een luipaard gespot, wat al helemaal een wonder blijkt te zijn! ’S nachts daar slapen was wel erg spannend, we moesten een kampvuur maken om de dieren weg te jagen. Je hoort de hele tijd allerlei geluiden om je heen vooral de verhalen over slangen hadden me bang gemaakt (er schijnen daar black mamba’s te zitten, als je daardoor gebeten wordt ben je binnen 10 minuten dood!) Maar gelukkig ook dat overleefd ;).

Daarnaast nog een prachtige ervaring gehad bij de Gorilla tracking. Ik was een dag ervoor al richting Vulcanos National Parc vertrokken; een supermooie omgeving! De tocht naar de gorilla’s toe was alleen al een hele leuke ervaring, heel gaaf om in de jungle te lopen en ook een hele uitdaging, aangezien het 1 grote modderpoel was! Na 2 uur lopen hoorde ik de gorilla’s eerder dan ik ze zag! En wat een ervaring! Er waren er veel meer dan ik verwacht had en ook veel dichterbij! Ik kon ze aanraken als ik mijn hand uit zou steken! De groep die wij bezochtend had veel superschattige baby gorillaatjes. We hadden ook erg veel geluk, want net toen we weggingen begon het te onweren en te regen. Als dit een uur eerder was gebeurd hadden we de Gorilla’s alleen maar als bruine vlekjes in de bosjes kunnen zien, ipv zoals nu, op een open veld.

Ook deze afgelopen week was een bijzondere week hier in Rwanda, op 7 april is de herdenkingsweek van de Genocide begonnen. Het was die dag heel erg stil op straat en alles was gesloten. Om toch een beetje mijn verjaardag te vieren hebben we bij buren en kennissen de ingredienten voor pannenkoeken bij elkaar gesprokkeld en toch nog een behouden feestje gevierd. Dankzij de vele felicitaties op facebook en Whats app voelde ik me toch echt jarig :) De rest van de week werkt iedereen ’s ochtends, maar ’s middags is iedereen vrij om herdenkingen bij te wonen. Zelf ben ik ook naar 2 herdenkingen geweest, wat wel heel heftig was om mee te maken. Bij 1 herdenking staken mensen kaarsjes aan en was er een groot vuur. Mensen mochten namen opnoemen van mensen die ze wilden herdenken en sommige mensen hebben echt werkelijk iedereen verloren. Onvoorstelbaar.

Nu staat de start van de Pilot studie gepland voor aanstaande dinsdag. Ik zal dan 10 dagen in Muhanga verblijven en daarna nog 4x heen en weer reizen. Ik heb inmiddels ook contact opgenomen met andere organisaties, of ik projecten kan bijwonen in mei, want anders heb ik dan weer niets te doen!

Ondanks dat ik helaas nog niet heel veel voor de studie heb kunnen doen, heb ik wel weer heel veel mooie ervaringen opgedaan die ik nooit meer zal vergeten.

Tot over 6 en halve week alweer!

Veel liefs,
Carina